تحلیل روابط ساختاری بین آموزش خودمتمایزسازی با اضطراب امتحان و باورهای خودکارآمدی

هدف پژوهش حاضر، تحلیل روابط ساختاری بین آموزش خودمتمایزسازی با اضطراب امتحان و باورهای خودکارآمدی در بین دانش آموزان دختر سال چهارم دبیرستان شهرستان ساوه بود. جامعۀ آماری ٤٧٠ دانش آموز دختر در شهرستان ساوه در سال تحصیلی 91ـ1390 بود. با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 114 نفر به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه های خودمتمایزسازی ( dsi ) (اسکورن و اسمیت، 2003)؛ پرسشنامۀ اضطراب امتحان (ساراسون، 1984)؛ و پرسشنامۀ خودکارآمدی کودکان و نوجوانان (seq-c ) (موریس، 2002) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش الگوسازی معادلات ساختاری با نرم افزار smart pls 2 و لیزرل 8/8 در دو قسمت انجام پذیرفت. در قسمت اول، ویژگی های فنی پرسشنامه شامل پایایی، روایی همگرا و روایی واگرا بررسی گردید و اصلاحات لازم انجام شد. در قسمت دوم، ضرایب معناداری نرم افزار برای بررسی فرضیه های پژوهش مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که خودمتمایزسازی بر میزان اضطراب دانش آموزان تأثیر معنادار دارد (01/0 p< ) و همچنین در رابطۀ میان این دو متغیر خودکارآمدی نقش میانجی را ایفا می کند. به طوری که می توان گفت خودمتمایزسازی بر خودکارآمدی (01/0 p< ) و همچنین خودکارآمدی بر میزان اضطراب امتحان (01/0 p< ) تأثیر دارد. همچنین تمام فرضیه های فرعی که تأثیر ابعاد خودمتمایزسازی (واکنش های عاطفی ، آمیختگی با دیگران ، مواضع شخصی و گسلش عاطفی) را بر میزان اضطراب امتحان می سنجید، تأیید شد (01/0 p< ) .